Vreemde verschillen
Door: Remy.
Blijf op de hoogte en volg Remy
20 September 2011 | Bolivia, Sucre
Lieve mensen,
Ja we zijn weer in Zuid Amerika, Bolivia, we zijn weer in het hart van dit prachtige land we zijn in Cochabamba.
Hetgeen ik nu ga schrijven gaat niet over onze tijd in Nederland, dat komt nog.
Dit stukje gaat over de klap die ik en ook Malem gehad hebben bij het arriveren in Cochabamba. Na drie maanden Nederland gezien te hebben, met alle weelde, alles op orde, alles geregeld was het hier weer even schrikken.
Alleen al de weg van het vliegveld naar ons huis was indrukwekkend, natuurlijk was daar ‘mijn berg’ de Cerro Tunari die er altijd even machtig bij staat, natuurlijk waren daar de ontelbare auto’s die agressief naar elkaar toeterden. Maar er was nog veel meer te zien, dingen waar ik voorheen blind voor geworden was werd weer zichtbaar. De grote droogte was zichtbaar, aarde dat snakt naar een druppeltje water, overal rotzooi langs de wegen, onder de bruggen zie je de mensen de slaapplaats klaarmaken voor de nacht die komen gaat. Maar het grootste verschil tot nu toe: In Nederland hebben we door omstandigheden het nieuwe ziekenhuis van s-‘hertogenbosch bezocht, wauw, wat een luxe, wat een gigantisch gebouw met alles erop, erin en eraan. T.v, goede hygiëne, goed personeel enz.
Nu ik hier weer ben, ben ik wederom door omstandigheden in een buitenpost geweest met de vader van Malem. Eigenlijk zou ik dat ziekhuisje nou eens aan iedereen willen laten zien. Het ligt ongelooflijk achteraf, een smal heeeeel slecht begaand zandpad komt uit bij de ingang. De auto word geparkeerd op een hobbelig grasveldje. Eenmaal binnen is het er heel erg donker. Fernando lag op een kamer op de eerste verdiepping van het gebouw. Je stapt de donkere kamer binnen waar geen raam open kan, geen t.v aanwezig is, bedden uit de tweede wereldoorlog staan die niet meer naar boven of beneden gezet kunnen worden, en een houten vloer ligt waar je door naar de begane grond kunt kijken! Fernando kon haast niets eten omdat zijn darmen dat niet aan konden, toch krijgt hij net als iedereen een klein metalen schaaltje voor zijn neus, hij moet zelf maar zien wat hij wel en wat niet mag eten.
En zo kan ik natuurlijk nog wel een tijd doorgaan, maar dat moet ik helemaal niet doen! We zijn gelukkig in Bolivia, ondanks alle ellende en achteruitgang van het land, houden we van Bolivia.
Overigens gaat het ongelooflijk goed met Fernando, we hebben een heel bijzonder gebed uitgevoerd met mensen van onze kerk en werkelijk waar, van een man die ik zelf geen 5 dagen meer gaf, gaat het nu uitstekend, hij kan eten, hij braakt niet meer, en voelt zich elke dag sterker en sterker. Voor hem die gelooft is alles mogelijk!
God bestaat!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Knuffels aan iedereen, wat een onvergetelijke tijd hebben we gehad in Nederland. Dat verslag komt nog.
Remy-Malem en Christopher.
Ja we zijn weer in Zuid Amerika, Bolivia, we zijn weer in het hart van dit prachtige land we zijn in Cochabamba.
Hetgeen ik nu ga schrijven gaat niet over onze tijd in Nederland, dat komt nog.
Dit stukje gaat over de klap die ik en ook Malem gehad hebben bij het arriveren in Cochabamba. Na drie maanden Nederland gezien te hebben, met alle weelde, alles op orde, alles geregeld was het hier weer even schrikken.
Alleen al de weg van het vliegveld naar ons huis was indrukwekkend, natuurlijk was daar ‘mijn berg’ de Cerro Tunari die er altijd even machtig bij staat, natuurlijk waren daar de ontelbare auto’s die agressief naar elkaar toeterden. Maar er was nog veel meer te zien, dingen waar ik voorheen blind voor geworden was werd weer zichtbaar. De grote droogte was zichtbaar, aarde dat snakt naar een druppeltje water, overal rotzooi langs de wegen, onder de bruggen zie je de mensen de slaapplaats klaarmaken voor de nacht die komen gaat. Maar het grootste verschil tot nu toe: In Nederland hebben we door omstandigheden het nieuwe ziekenhuis van s-‘hertogenbosch bezocht, wauw, wat een luxe, wat een gigantisch gebouw met alles erop, erin en eraan. T.v, goede hygiëne, goed personeel enz.
Nu ik hier weer ben, ben ik wederom door omstandigheden in een buitenpost geweest met de vader van Malem. Eigenlijk zou ik dat ziekhuisje nou eens aan iedereen willen laten zien. Het ligt ongelooflijk achteraf, een smal heeeeel slecht begaand zandpad komt uit bij de ingang. De auto word geparkeerd op een hobbelig grasveldje. Eenmaal binnen is het er heel erg donker. Fernando lag op een kamer op de eerste verdiepping van het gebouw. Je stapt de donkere kamer binnen waar geen raam open kan, geen t.v aanwezig is, bedden uit de tweede wereldoorlog staan die niet meer naar boven of beneden gezet kunnen worden, en een houten vloer ligt waar je door naar de begane grond kunt kijken! Fernando kon haast niets eten omdat zijn darmen dat niet aan konden, toch krijgt hij net als iedereen een klein metalen schaaltje voor zijn neus, hij moet zelf maar zien wat hij wel en wat niet mag eten.
En zo kan ik natuurlijk nog wel een tijd doorgaan, maar dat moet ik helemaal niet doen! We zijn gelukkig in Bolivia, ondanks alle ellende en achteruitgang van het land, houden we van Bolivia.
Overigens gaat het ongelooflijk goed met Fernando, we hebben een heel bijzonder gebed uitgevoerd met mensen van onze kerk en werkelijk waar, van een man die ik zelf geen 5 dagen meer gaf, gaat het nu uitstekend, hij kan eten, hij braakt niet meer, en voelt zich elke dag sterker en sterker. Voor hem die gelooft is alles mogelijk!
God bestaat!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Knuffels aan iedereen, wat een onvergetelijke tijd hebben we gehad in Nederland. Dat verslag komt nog.
Remy-Malem en Christopher.
-
20 September 2011 - 18:43
Ingrid:
Lieve Remy en Malem, wat een indrukwekkend verhaal..ik zie het allemaal zo voor me. Dan maken wij ons nog druk of de gordijnen wel bij het interieur passen etc.etc. Wat geweldig om te lezen dat het beter gaat met de vader van Malem. Fijn te lezen dat jullie weer op jullie geliefde plekje zijn. Heel veel groetjes, dikke knuffel voor Christopher. Hans en Ingrid. -
20 September 2011 - 18:51
Arthur:
Hey die jongelui, Fijn weer iets van jullie te horen na die enorm vermoeiende terugreis. Heb vaak aan jullie gedacht !!! Fijn dat het weer een stukje beter gaat met de vader van Malem. Hoe doet Christopher het. Welke tijd loopt hij op de 100 meter sprint? Ben erg benieuwd naar jullie verhalen, ook die over je toerbureau ! Ben erg benieuwd !!!! xx Arthur -
20 September 2011 - 19:33
Moises:
Hej broeder!!
Jeetje ik kan me maar een heel klein beetje nog van die klap voorstellen, tis te lang geleden voor mij en het nederlandse leven met de luxe en comfort hebben van mij weer een slaaf gemaakt in de twee jaar dat ik terug ben.
Heel goed te horen van Fernando, het aller aller best gewenst met heel mijn hart!
Dikke knuffel en groetjes aan iedereen! -
20 September 2011 - 20:09
Paultje:
Goed om te horen! Zet alles inderdaad weer even in perspectief. Nu alles weer lekker oppakken en opstarten!
Groetjes -
20 September 2011 - 20:15
Fam. Miranda:
Beste Remy en Malem, Jeetje.. wat een thuis komst voor jullie! gelukkig gaat het weer beter met Fernando? We hopen dat jullie weer rustig en relax kunnen genieten,met Fernando natuurlijk ook!
en... JA GOD BESTAAT!
XXXDilan,Maris en Evi -
20 September 2011 - 20:35
Engelenaartjes:
jaja...het is een heel verschil,maar dat kan je alleen beseffen en begrijpen als je er geweest bent...Eigenlijk zou iedereen daar een tijdje moeten zijn om goed te beseffen wat ze hier allemaal hebben.....
Ben blij dat het met fernando zo goed gaat.Doe iedereen nog maar eens de groetjes hier uit engelen....En een dikke kuzzz voor christopher
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
