veel, misschien té veel :)

lieve mensen in Nederland, die stuk voor stuk elke dag eventjes door mijn gedachten gaan....
hier volgt een verslag dat ik geschreven heb tijdens mijn ervaringen in de wijken van Cochabamba. eigenlijk was het een persoonlijk verslag, en dus nooit bedoeld om op internet te plaatsten. maar nu, nadat jullie zo lang op een nieuw verslag hebben moeten wachten heb ik toch besloten het met jullie te delen. het is veel schrijfwerk, lees het niet in één keer, maar doe er een tijdje overr.... en laat het bezinken. een dikke knuffel voor jullie alle., Remy


Ervaring.

Lopent met een noteerblok, een potlood, ingesmeerd met zonnebrandolie, een pet en een paraplu tegen de felle zon loop ik door de achterstands wijken van Cochabamba. Ik ben op zoek naar de armste families die er wonen, al weet ik dat er echt geen grote rijkdom te vinden is. Ik zoek de armste onder de armen.
Het is voor een project van Chalice, een organisatie uit Canada die 120 kinderen gaan beschermen, en hulp gaan bieden met materiaal voor studie, kleding, voedsel enz.
Ik loop door onbeschrijfelijke wijken, waar complete families wonen in kleine Adobe (klei) huisjes. Ik praat met de mensen, ik breng huisbezoeken, en word altijd buitengewoon vriendelijk ontvangen. Deze mensen kennen geen haat tegen een buitenlander, ze zijn zo zacht van aard, stralen allemaal zo´n rust uit. Ik kom erbarmelijke taferelen tegen, gezinnen van 10 mensen, wonend in 1 huisje. Alleenstaande moeders waarvan de man gestorven is toen het laatste en derde kindje in de buik van mama zat. Nu alléén wonend met drie kinderen, in een klein gehuurd huisje, werkend als hulpje van een kok en niet meer verdienend dan 30 € in de maand. Mama heeft geen tanden in haar mond, van die 300 bolivianen kan echt geen kunstgebid gekocht worden, waar moeten dan de kinderen van leven? Andere mensen uit de wijk moesten hulp bieden met het vertaalwerk van mijn vragen, ze sprak voornamelijk Quechua!
Een ander gezin woont met twee kindjes in bij het klei huisje van opa en oma, waar zelfs de vloer van zand is. Vader is weer een mooie, zachtaardige man, werkt als kruiwagen loopjongen op la cancha. Heel de dag voor een prikkie zware ladingen voor mensen van A naar B brengen. Hiermee verdiend hij niet meer dan 200 Boliviano´s per maand. Beide ouders analfabeten, moeder is nog nooit naar school geweest. Vader heeft ook nog eens last van zijn longen. Het kindje van zes klaagt van hoofdpijn als hij zijn huiswerk zit te maken wat een bewijs kan zijn dat het manneke nodig een bril nodig heeft. Terwijl ik zit te noteren komt ook oma er bij zitten, lopent op haar blote voeten, ze klaagt dat ze niet hoort met haar linker oor, ook is haar zicht zeer slecht en zijn haar voeten vaak opgezet en doen zeer. De eigenaar van het huisje schijnt een verbrijzelde arm te hebben die zeer doet. In de tuin woed een klein vuurtje waarop gekookt word, het geeft me echt een compleet beeld, deze mensen leven haast zoals in de middeleeuwen. Ik noteer alle gegevens, wordt zeer vriendelijk uitgelaten en loop met weer een vreemd gevoel de wijk in, op zoek naar meer trieste gevallen.
Onderweg kom ik weer zoveel dingen tegen die voor een Nederlander onvoorstelbaar zijn. Overal lopen dieren, straathonden, straatkatten, geiten, schapen, grote varkens, ganzen, kippen. Het loopt allemaal los alsof het een groot dierenpark betreft.
Ook nog bij een lieve, heel fijn gebouwde vrouw geweest. Haar man was aan het werk en zij zat buiten met de hand de was te doen. Het huisje waar de familie in woonde bestond uit kleiblokken en was kleiner dan een standaard keuken of badkamer in Nederland. Tijdens het noteren kwam er een vriend van de familie aanzetten, dronken van de avond tevoor. Er werd hem direct gevraagd of hij nog een biertje zou willen, natuurlijk zegt hij daar geen nee tegen en meteen werd er een krat bier gehaald en voorgeschoteld. Ik heb het idee dat dit gedaan werd om hem maar een beetje rustig te houden.
Alleen al het lopen door de wijken is apart en brengt een hele vreemde sfeer met zich mee. Het voelt zo vredelievend, zo rustgevend, terwijl ik besef dat hier mensen lijden, hier hebben kinderen honger, bestaan als de zon onder is straatbendes en hebben veel mensen last van de zogenoemde Chagas, een insect die steekt en iets onder de huid achterlaat wat zeer negatieve gevolgen kan hebben voor de werkig van het hart. Een grote plaag drijft door de wijken, en nestelen zich vooral in kleihuisjes. Charles Darwin is hieraan gestorven.
De vraag op mijn aantekenblok of de mensen tapbaar water hebben stel ik niet meer, niemand heeft tapbaar water.
Ook heb ik mijn tweede bezoek gebracht aan de basisschool van het dorp. Dit ziet er goed uit. Toen ik er binnen liep hadden alle kinderen net pauze en waren door het dolle heen aan het spelen. Toen ze mij binnen zagen komen was de reactie groots. Het was alsof er een beroemde filmster binnen kwam. Van alle kanten kwamen ´mijn´ kindjes op me afgestormd, gaven me een knuffel, en schreeuwde onverstaanbare dingen. Uit een aantal mondjes kon ik de vragen ondescheiden of het project door zou gaan, of ik leraar zou blijven, waar profesora Gabi nu was...... wat was dit mooi zeg, de kinderen hadden het dus werkelijk leuk en leerzaam gevonden het afgelopen jaar!

Zo kan ik nog uren door typen, ik kan nog duizenden mooie kindjes beschrijven, duizenden trieste gevallen, duizenden klei huisjes, maar ik laat het hier bij. Op deze manier zal het altijd een mooie herinnering blijven, een tastbaar iets, zwart op wit.
Toch besloten door te schrijven, elke dag nieuwe ervaringen, ongelooflijke ervaringen. Vandaag vroeg begonnen, en eindelijk Desideria en Elisabeth kunnen noteren voor partraitie. Deze twee meisjes zijn mijn oogappeltjes, ik heb ze het afgelopen jaar les gegeven, wat geef ik veel om deze twee mooie mensjes. Wat is het leven oneerlijk, deze meisjes zullen altijd een mentale achterstand blijven houden, zullen altijd in een klein huisje blijven wonen, zullen nooit stromend water kennen, enkel en alleen door de plaats waar ze ter wereld gebracht zijn. Vader en moeder zijn altijd weg, in Chapare, cocablaadjes aan het verbouwen. De twee zieltjes wonen alleen met hun oude oma, die enkel Quechua spreekt en haar schapen hoed. Toen ik met mama die er nu toevallig een keer wel was de gegevens van Elisabeth aan het noteren was hoorde ik het blaken van de schapen in de verte aankomen, en een lief klein stemmetje er doorheen roepen ¨Profesor REMY¨. Het huisje is van klei, de vloer is van grond. Ik hou van deze kindjes.
Er werd me een tip gegeven over een arme familie die achter het voetbalveldje zou moeten wonen. Ik ging op de tip af en vond wat me verteld was. Het betreft de familie van Pedro, wonend in een geimproviseerd huisje van metalen platen aan elkaar vast gemonteerd. Vader heeft Diabetis en reuma, is werkende als taxichauffeur maar moet dit af en toe laten door zijn klachten. De familie is zoals allen super lief voor me. Zo krijg ik er een zelfgemaakt frisdrankje voor geschoteld, uit beleefdheid wijger ik, waarop de vrouw me antwoord, neem maar aan het water is gekookt! Naast het geimproviseerd huisje is een begin gemaakt van een droom. Er staat een geraamte van beton, wat ooit een heus huis moet worden. De vrouw zegt dat ze het niet af kunnen maken door geldgebrek.
Ook heb ik gesproken vandaag met de moeder van twee kinderen, een van 5 en een van 8, de broertjes hebben chagas, het gevaarlijk stekende insect. Ze hadden er al wel enkele medicijnen voor gekregen. Toch zag het menneke er niet goed uit.
Een andere familie was diep bedroefd. De vader van het gezin had hun verlaten voor een andere vrouw. Voorheen was hij altijd heel erg begaan geweest met de kinderen, nu daarintegen liet hij niets meer van zich horen, enkel stuurde hij af en toe wat geld voor ze op. Wat een ongeloofelijke eikel ben je dan. De moeder van het gezin wist niet op te noemen hoe oud haar kinderen waren, zoals haast alle moeders overigens. Ook leeftijden van echtgenoten en hun eigen leeftijden is altijd erg lang nadenken en 9 van de 10 keer word er dan wat gegokt. Ergens begrijp ik ze wel, wat maakt het in godsnaam uit welke leeftijd je hebt, die mensen hebben veel meer zorgen dan enkel een leeftijd bijhouden. De moeder had geen werk en zat er erg over in hoe ze het gezin zo draaiende moet houden, ze durfde het huis niet achter te laten, er werd zo veel gestolen vertelde ze.

Nadat we zo´n tien dagen naar kinderen gezocht hebben zijn we er mee gestopt. Uiteindelijk hebben we met zijn tweeen 76 kinderen weten te noteren. Thuis heb ik alles geordend, de punten bij elkaar opgeteld en een afspraak gemaakt met Rudy mijn baas. Hij was uitermate tervereden met het aantal kinderen dat we op hebben weten te speuren.
Hierna kwam de missie klas lokalen opschonen. Dus hebben we alle houten banken en tafels die weggevreten werden door houtwormen bewerkt, en hebben alles in de sop gezet.
Toen de volgende etape; elk kind op foto vastleggen. We zijn weer met zijn tweeen de wijk ingegaan maar deze keer enkel naar de scholen. Daar hebben we op een makkelijke wijze klas voor klas de genoteerde kinderen uit de lokalen geplukt en gefotograffeerd. Deze fotos komen in het bestand van Chalice en gaan naar de pleegouders in Canada. De kinderen waren weer door het dolle heen, vanuit de lokalen waar gewoon les gegeven werd hoorde ik weer roepen Profesor Remy!!!!!!!!!!
Vandaag 28-02. Was het de dag van de vergadering, een aantal dagen ervoor hebben Geraldine en ik een poster gemaakt met de tekst en uitleg waar en wanneer de vergadering plaats vind voor de ouders van de genoteerde kinderen. Rudy zou komen om de vergadering te leiden. Ik Zondag ochtend om 07:00uur mijn bed uit, Malem een kusje gegeven en vertrokken want ik zou om half 9 in het zuiden zijn. Toen ik aankwam stonden er al een aantal ouders te wachten. Buiten heb ik de modder weggeveegt die er de afgelopen nacht neergeslagen is door de harde regenbuien.
Alles was gereed, er kwamen steeds meer ouders, enkel 1 probleem, geen Rudy. Ik heb hem een aantal maal proberen te bereiken maar geen gehoor, ook Padre Jesus heb ik niet kunnen bereiken. Toen ik uiteindelijk gehoor kreeg van de andere kant, Rudy nam op. Ik vroeg hem waar hij bleef, en dat ik met zo´n 15 ouders zat te wachten. Toen vertelde hij me dat hij ziek was, of ik niet de vergadering kon leiden. Wow wacht even, hier was ik dus totaal niet op voorbereid. Ik zei hem dat ik het heel erg vreemd vond dat hij me niet eventjes wat had laten horen! Dan besef je weer heel hard dat je in Bolivia bent. Ik vond het echt niet kunnen om de ouders met totaal geen informatie naar huis terug te laten keren dus besloot ik om mijn moed bij elkaar te zamelen.
En zo stond ik voor een groep ouders uitleg te geven van de bedoelling van het nieuwe project, over de organisatie uit Canada, over de bescherming van de kinderen. En wat de ouders maar wilde weten. Vele vragen, die eigenlijk voor Rudy bedoeld waren, werden nu op mij afgevuurd. Toen de vergadering min of meer ten einde was kwamen er nog een aantal moeders op me af om me persoonlijk een aantal vragen te stellen. Ook de president van de wijk kwam nog even naar me toe, aan zijn zij een man. De president vroeg me of we zijn kinderen niet konden noteren, de vader die er dus naast stond had 9 jaar in de gevangenis gezeten.

Die week hoorde ik van Rudy dat ook mijn ex-collegatje Gabriela de stap had gemaakt terug te keren naar haar oude stekje en weer werkzaam zou gaan zijn op het schooltje. Zo daar was ik blij mee, we kunnen het zo goed met elkaar vinden.
Eindelijk, de deuren zijn geopend, het kan gaan beginnen, de kinderen zijn welkom. Mijn collega zou er ook om half 9 zijn. Toen we bij het schooltje aankwamen beseften we eigenlijk pas dat dit een gekken huis zou gaan worden. we moesten volgens het rooster gaan beginnen met het maken van de kaarten voor Canada, naar de mensen die de kinderen gaan beschermen. Maar in godsnaam met welke materialen moesten we dit nou gaan realiseren? We voelden ons er niet prettig bij. Helemaal omdat ik wist dat ik een week eerder al een lijst naar Rudy gestuurd had met de benodigdheden voor een goede start.

Drie weken later.
Vol aan de slag nu. Ik als leraar in lokaal 1, en mijn geliefde colega in lokaal 2. Dit gaat buitengewoon goed. Natuurlijk in het begin wel even heel erg aanpassen, wennen, aan je eigen plek en verantwoordelijkheid. Maar echt waar het had niet beter kunnen gaan (kan altijd beter), ik geef les aan kinderen van 6 tot 8 jaar! Zo geef ik vele opdrachten om het alfabeth onder controle te krijgen, vele rekensommen om de rekenvaardigheid op te krikken. Echt super super vet en op dit moment echt de mooiste baan die ik me kan bedenken. Wat ik een liefde van de kinderen krijg is niet voor te stellen en niet te beschrijven. Wat er uit die kleine mondjes komt, is ongelooflijk. ´leraar, waarom heb jij blauwe ogen´, ´wat zit daar voor bobbel in je keel´ (mijn adamsappel). En zo nog 1000den voorbeelden meer natuurlijk.
Ook blijft het voor mij iets ongelooflijks, en niet te bevatten gegeven van de plek waar ik me bevind als ik op mijn werk aan kom. Het komt er bij mij niet is, het is zo anders dan Nederland. Ik stap uit de trufi (bus), na een helse tocht over slechte wegen door de gebergten van Cochabamba, stap uit en moet dan weer verder door de bergen. Wat ik al eens eerder op mijn website geschreven heb is van de week weer voorgevallen. Het had een aantal dagen achter elkaar geregent (ja hoor jullie zijn niet de enige met regen), de bergen rondom Cochabamba (Cordillera de Cochabamba), waren ook een aantal dagen in een dik wolken dek gehuld. Toen kwam na die aantal dagen het wondertje van ´Moeder Natuur´ tevoorschijn. En nogmaals, dan zijn de gebergte van Cochabamba mooier dan Zwitserland (voor zover ik fotos gezien heb), ik denk dat zelfs mijn ouders, Gerben, Harmen, Guido, Koentje en wie nog meer zich er niet eens een voorstelling van kunnen maken joh, al weten zei wat super mooi de bergen hier zijn! Dat moet je serieus met eigen ogen gezien hebben. Alles maar dan ook alles WIT!!! Een wonder. Dan sta ik les te geven, kijk uit het raam en kijk tegen die bergenreeks aan, die witte toppen 5000 meter hoger! Dan gaat er een rilling door heel mijn lichaam!

Wat ook heel er bijzonder was....
Ik stond te werken, en kijk uit het raam, het schooltje bevind zich ook op een berg dus kijk ik over ´onze berg´ uit. Zie ik daar Desideria, (koen weet over wie ik het heb) het indianen meisje, waar ik ook al eerder wat over geschreven heb! Ze was vandaag afwezig tijdens de les, ik kijk naar buiten en zie haar, met heel haar kudde schapen door de bergen wandelen. Woow, wat bijzonder. Wat voor een super simpele Europeaan iets is uit ´vervlogen tijden´ iets is uit de tijd van Jezus Cristus, en de bijbel, zie ik hier nu voor mijn neus gebeuren. Mijn collega´s zeiden meteen aaaaaaaaaaaaaah wat zielig. Ik dacht, NEE, dit is totaal niet zielig, DIT is haar leven, de schaapjes zijn haar beste vriendjes, dit werk is haar alles. Dit doet ze veel liever dan rekenen, alfabeth en met andere kindjes spelen. Haar leven zijn haar zusje Elisabeth (mooiste kindje op aarde) (tot nu toe), en haar schaapjes. 6 en 7 jaar oud. Ouders zijn in de Jungle! Niet alleen een boeiend verhaal om aan jullie te laten horen, maar de keiharde werkelijkheid!!!!!!



"hoy dia y mañana vivo en la tierra Boliviana"

knuffel......................