De Ontdekking.

De ontdekking.

Af en toe, als ik tijd over heb loop ik het liefst de magische bergen in. Die momenten is puur genieten. Met mijn ouders en met Tascha en Koen heb ik de gebruikelijke route genomen, binnen een half uur sta je op een indrukwekkende hoogte. Nu zo´n 3 weken geleden heb ik eens een nieuwe route uitgeprobeert. Dat was zo indrukwekkend dat ik hem over gedaan heb met Bartje. We zijn rond 10uur aangelopen vanuit het huis, we hadden alle tijd want beiden waren we nog in de vakantiestemming. De route loopt achter het huis van Malem door naar boven. Er volgt een bord met ´Parque Nacional Tunari´, wat dus het bewijs is dat je in een beschermd nationaal park terecht gekomen bent. Dan vandaaruit gaat de weg omhoog en omhoog, ver weg van alles en iedereen in de stad, ver weg van het verkeer, ver weg van de gestreste mensenmassas. Hoog in de bergen kwamen we langs dorpjes die onzichtbaar zijn vanaf beneden. Dan klinkt er ineens het mooie geluid van stromend water, een bergstroompje loopt helemaal vanuit de toppen van de bergen naar beneden, waar de mensen uit de dorpjes het gebruiken. Het water heeft in de eeuwen zijn eigen weg gevonden, tussen stenen, en kronkelend tussen de wortels van de bomen door. (Ongeveer op dit punt ben ik de vorige keer toen ik alleen was omgedraaid om voor zonsondergang terug te zijn), Bart en ik hadden besloten om verder te gaan, we zouden gewoon de waterstroom blijven volgen. Even verderop staat een heel indrukwekkend Bonsai boompje pap!!!
Zoals gezegd bleven we het stroompje volgen. Ik had gevraagd in het dorpje of er niet ergens in de bergen een grote waterval te vinden was, die was er maar wel een flink stuk naar boven. Daar wilden we naartoe.
We liepen werkelijkwaar in ´het Paradijs´, totaal onbekend onder de Bolivianen. Kolibries en andere bijzondere vogels die ik nog nooit gezien heb kwamen over onze hoofden geschoren. We hadden ook Bobby, de hond, meegenomen die dan echt lekker kan ravotten! We keken over de gebergten uit, liepen over een smal bergpaadje en bleven het waterstroompje volgen. En toch in de verte zagen we bergindianen lopen, nog hoger dan wij zaten, ik keek met mijn verrekijker en zie dat ze bepaalde blaadjes plukken en verzamelen in de doeken achter op hun rug. Daarna lopen ze een stijl bergpad omhoog, wat dus bewijst dat daar boven op de bergtoppen dorpjes moeten zijn.
Wij liepen inmiddels in een brede droogstaande rivierbedding, nogsteeds bergopwaarts. Toen op een bepaald moment waren we gedwongen te stoppen, hier hield het avontuur op.....of niet?
We zaten zo hoog dat we bij de rotsvorming aangekomen waren, het was niet langer zand en mooie begroeiing maar puur rots. Stijl omhoog. Dit moest het begin van de eigenlijke waterval zijn.
Bart bleef even wachten en ik zou even de rotsen op klimmen om te kijken hoe het er uit zag daaro. Bobby begint direct te ´JANKEN´ als ik er vandoor ga en hij moet wachten. Daar komt niets van in denkt hij, en tot onze hele grote verbazing begint die hond ook de rotsen op te klauteren!!! Eenmaal boven zag ik dat dit inderdaad het begin was, de rotsen liepen in een punt naar elkaar toe. We konden met geen mogelijkheid aan de andere kant komen. (het is altijd lastig te beschrijven op welke hoogte we dan zitten, maar neem aub van mij aan dat het onbeschrijfelijke hoogten zijn)!!!
Toen zijn we aan de terugtocht begonnen, wat dus niet heel erg moeilijk was, gewoon het water volgen. Tot we ineens aan de rechterhand iets zagen wat ons allebei bekend voorkwam. We zagen op de eigenlijke oever van de rivier, tussen heel dicht begroeide struiken opgestapelde stenen liggen. De stenen hadden voor zover we konden onderscheiden exact de zelfde aanslag als de INCA RUINES van Inca llajta en Inca Rakay die we beiden bezocht hebben. Dit moesten we van nader bekijken, en zijn een stuk de berghelling afgelopen. Toen we er bij stonden keken we elkaar aan en wisten we het zeker, DIT IS DOOR INCA HANDEN IN ELKAAR GEZET!!!!!!! De grond was er mooi een beetje egaal gemaakt en er waren sporen van meerdere niet meer bestaande huisjes. Ongelooflijk, daar hadden we nooit over gelezen, nog nooit over gehoord. Dat er een hele oude Cactus door de muur heengroeide was het bewijs van zijn ouderdom. We wilden het zeker weten en zijn naar beneden gelopen, daar in het dorpje hebben we het aan de bewoners gevraagd. ´is dat daar een incaruine´?? JA was het antwoord!!!!!

2 van die boere Hollanders vinden daar even een ruine:)
Hadden we toch maar mooi even gevonden, weer iets moois meegemaakt. Dat was ook voor ons beide ongeveer het einde van de vakantie. Nu beide heel druk aan het werk, Bart met zijn ONG, ik met andere hele interessante bezigheden waar ik de volgende keer over zal vertellen. Hoe is het met jullie allemaal daar. Met mijn maten, met mijn familie?? Ik mis jullie allemaal echt wel. De buik van Malem groeit flink. Ze heeft steeds minder pijntjes. Volgende maand gaan we zekerheid krijgen over het geslacht van het kindje!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Voor iedereen een dikke knuffel, we gaan elkaar allemaal weer zien!!!!!!!!

¨De Schepselen Die Deze Aarde Bewonen – Mensen En Dieren – Zijn Hier Om Ieder Op Hun Eigen Manier Bij Te Dragen Aan De Schoonheid En Voorspoed Van De Wereld¨.


Remy.