Levenservaringen.

Levenservaringen,

Dit is weer een verhaal dat voor mij zo bijzonder, zo onecht, zo treurig is, dat het op mijn netvlies zal blijven bestaan zo lang ik leef. Wat ik hier meemaak is eigenlijk niet in mensen woorden uit te leggen, het gevoel dat ik heb is niet uit te drukken met onze middelen, waar zal ik beginnen.

Ik vind het altijd lastig een verhaal te beginnen, ik heb zo veel gezien, zo veel nieuwe ervaringen!

Mijn werk,
Ik heb een kindje in mijn klasje, Jose Luis genaamd. Woont zo´n 3 minuten lopen van het schooltje. Op een dag was ik op kantoor en hoor ik van een colega dat het kleine zusje van Jose Luis ziek is. Ze weten niet exact wat het heeft maar het is niet goed.Omdat het een kindje uit mijn klasje is gaat mijn interesse natuurlijk ook uit naar zijn familie. Ik ben er langs gegaan om te informeren hoe het met het kindje gaat. We hebben het over een babytje van 11 maanden oud. Het huisje waar ik dan in terecht kom is zo´n ding dat ik niet uit kan leggen, dat moet je met eigen ogen zien. Om een klein beetje een indruk te geven kan ik zeggen dat voor mij het openluchtmuseum in nederland, waar je de prehistorie en middeleeuwen kunt bewonderen, totaal niet meer interesant is. Waar ik dan binnenstap lijkt het op de middeleeuwen. De mama van Jose Luis kookt in een kuil in de grond, het vuur word aangestoken doormiddel van een droge kaktus. Een keuken in Nederland is groter en 10X luxer dan waar deze familie in leeft! Tot en met het sponsje om de bordjes mee te wassen heeft moeder zelf gemaakt. Met het babytje schijnt het slechter te gaan dan verondersteld werd. Het heeft anemia (bloedarmoede), een urine infectie en HEPATITIS. Maar de doktoren hebben gezegd dat ze hepatitis A heeft, wat een variant is die goed behandeld kan worden. haast elke dag, na de schoollessen, ga ik even bij de familie langs om te kijken hoe het er mee staat. Met mijn 3 collegas hebben we geld bij elkaar gelegd en hebben we een groot blik poedermelk gekocht om te drinken, en de zus van Malem heeft ook geld ingelegd, (het deel dat eigenlijk aan de kerk gegeven word, het geld van GOD), dat is nu naar de familie gegaan. De moeder was er zo blij mee dat ze me huilend bedankte.
MAAR, aan dit verhaal zit een heel smerig staartje, na nog enkele onderzoeken meer in een ziekenhuis, is er uit gekomen dat de baby hepatitis B heeft, de ergste variant onder de hepatitis. Een variant die in een later stadium over kan gaan op kanker. de moeder spreekt beter Quechua dan Spaans, ze word in de ziekenhuizen behandeld als een hond, een nummertje die de test van haar zieke dochtertje in haar handen geduwd krijgt en weer kan vertrekken. De doktoren hebben tegen haar gezegd: waarom zou je nog meer geld uitgeven aan de onderzoeken, er is geen behandeling tegen Hepatitis B!!!!!! Moeder krijgt vanallerlei papieren mee naar huis, staan vol met nummertjes over de ziekte en snapt er helemaal niks van. Die vellen krijg ik dan ook onder ogen en de vraag wat het betekent, waar ik tot mijn spijt ook geen antwoord op kan geven. De moeder huilt vaak in mijn aanwezigheid, ze geeft zo veel om haar dochtertje.
De droevigheid die ik aantref als ik daar binnenstap, is niet te geloven. Moeder heeft geen werk, ze is er voor de kinderen, en gewoon omdat er geen werk is. Vader werkt op het land, ver weg, komt heel af en toe langs om de familie te zien. Het enige dat hij dan aan kan bieden aan zijn familie is een zak aardappelen en 50 Bs (5Euro). Het zijn wel zo´n super mooie lieve mensen. Vol liefde, vol hoop dat het babytje gezond word. Ze hebben niet veel te eten, in een klein pannetje zit een beetje groente soep, maar het zijn zulke mensen dat ze me direct een bordje aanbieden.
Het geloof van de familie is evangelisten net als Malem! Ik zat bij de moeder op het bed (stoelen zijn er niet), tot ze vroeg: ´jouw vrouw is toch ook Christelijk´? (heb ik het eerder met haar over gehad), ik zeg JA, vraagt ze: ´zou ik dan niet een keertje met jullie meemogen naar de kerk in de stad? Maar natuurlijk kan dat, Malem Bart en ik gaan elke zondag naar de kerk, (die missen zijn in niets te vergelijken met de oersaaie missen in Nederland, van de katolieke kerk. Dit zijn Christelijke missen, dat zit veel vrolijker, veel opener, veel leuker in elkaar. Tijdens de mis word er muziek gespeeld door een goeie band, er word gezongen, en je hebt echt het gevoel iets geleerd te hebben als je de ruimte verlaat. Het is geen kerk met aan 1000den euros aan goud, nee het is een soort loods!!!!). dus dit hebben we afgelopen zondag gerealiseerd. Ik had om half 9 een vergadering met de ouders van de kindjes en daarna zijn we samen afgedaald naar de stad! Echt heel erg bijzonder. Ze wilde met me naar de kerk om te bidden voor het babytje. Jose Luis en het babytje Marizol waren er dus ook bij. Na de mis ben ik naar de pastoor gegaan, (de pastoor die Malem en mij gaat trouwen), en heb hem de situatie uitgelegd. Dat is echt een mooie man, hij maakt indruk op me! Hij heeft een gebed gedaan waar wij bij stonden, was echt indrukwekkend. En na het wonder dat ik gezien heb met de vader van Malem, zijn wonderen voor mij niet iets ontastbaars meer!! Laten we het met zijn allen hopen.
En in dit verhaal praat ik dus niet over UYARIY, de fundacion waar ik voor werk. Zij intereseren zich er niet zo in dat daar een leven gered kan worden. daar ben ik heel erg boos over geworden tegen mijn bazen, ik heb een boze mail in elkaar gezet en naar ze toegezonden. Dat ik het een schande vind dat zei hier niks mee doen. Terwijl de ´Padre´ het hoofd van de fundacion met zijn mond meer met de families en de wijken wil doen! Ik heb er een risico mee gelopen dat ze erg boos op me zouden worden. Maar alle colegas stonden achter mijn mail, we staan als 1 blok achter onze steun aan de familie. Vandaag is de ´Padre´ de berg opgekomen en heeft de familie bezocht, heeft mijn mail dus toch indruk gemaakt!!!!!!!!!
Verder zijn we weer druk aan het werk met het inschrijven van nieuwe kindjes voor in de middag. Voorheen heb ik weleens iets geplaatst op de site over mijn ervaringen in de wijk! Dit keer heb ik nog meer klotezooi gezien en gevonden. De berg waar ik werk is nog veel droeviger en armer dan ik altijd gedacht had. Ik ken nu families die echt ver onder de armoedegrens leven. Kleihokjes die als huisje in gebruik genomen zijn, met een deur zonder slot, enkel een stukje touw, raamkozijntje zonder glas erin.
Maar het rotste geval dat ik ken heb ik vandaag mee gemaakt. Elke dag lopen we weer met de inschrijfformulieren in onze hand door de wijken, 30 graden of meer, het voelt alsof ik door een woestijn banjer, kindjes te zoeken die op adoptie ouders kunnen rekenen. De kinderen worden (op afstand) geadopteerd door een familie in Canada, schrijven daar mee, en ontvangen de dingen die ze nodig hebben voor bijvoorbeeld educatie.
Een twee weken geleden zijn mijn twee vrouwlijke colegas lastig gevallen door een ´boracho´, een dronkelap. Na verder informeren wisten we dat het een vader was. Zijn vrouw is dit jaar overleden aan kanker. ik ben naar de man toegegaan en heb hem uitgelegd wat de bedoeling van mijn komst was. De hersens van de man zijn zo aangetast dat hij mij niet normaal antwoord kon geven. Hij was op dat moment niet dronken overigens! Hij begon over de grote mieren te praten die in zijn waterton kropen! Op dat moment kwam er een klein mannetje aangelopen. Dat mannetje was zijn zoon volgens hem. Op dat moment besloot ik om het hier bij te laten, maar ik besloot ook zeker terug te komen, dat mannetje moet geadopteerd worden. nu ben ik vandaag terug gegaan naar het huisje, met een colega.
We riepen : Señor......................... geen antwoord. Totdat na een aantal keer roepen dat kleine mannetje bij de opening van de deur verscheen. Zijn vader was er niet zij hij. Na een hele poos kwam er een oudere jongen de deur uit gelopen, hij sliep zij hij. We hebben weer het verhaal uitgelegd en we mochten binnen komen van hem. weer troffen we een huisje aan dat eigenlijk geen leefruimte genoemd mag worden, op het bed zaten een jongetje en een kleiner meisje. Toen ben ik begonnen met mijn vragenlijst. Dit is tot nu toe het meest trieste verhaal wat ik meegemaakt heb tijdens mijn werk. De jongen waar we mee spraken was de oom van de kleine kindjes. De dronken man was zijn vader, hij was al minstens 10 jaar verslaafd aan alcohol, meest Chicha (het maisbier van de incas), maar als hij geen geld had drinkt hij pure alcohol! De moeder van de familie is dit jaar overleden, ze had kanker. vader had haar zo hard geslagen dat ze een soort van gezwel in haar gezicht gekregen had, vertelde hij. De kindjes op dat bedje was te triest voor woorden, de oudste is 5 jaar oud. Toen we vroegen naar zijn naam kregen we het antwoord dat hij geen naam heeft, ze noemen hem maar george. Hij heeft officieel ook geen achternaam want hij heeft geen geboorteakte. Het kleine meisje heeft niet eens een bijnaam, ze heeft gewoon geen naam! Beiden zijn van een verschillende vader, beiden kennen hun vader niet, beiden gaan niet naar school! Een situatie om om te huilen, hoe vreemd zit de wereld toch in elkaar! De moeder van de kindjes is heel jong, 23 dacht de jongen. Nu is ze weer straal verliefd met een man die minstens 25 jaar ouder is dan zij. De jongen waar we mee spraken was 14 jaar oud, ook hij was zwakbegaafd, maar ging wel naar school zij hij.
We verlieten het huisje met een heel vreemd gevoel in de buik, zonder woorden. We dachten beiden hetzelfde, NIET TE GELOVEN...DIT IS BOLIVIA.
Echt relaxed dat we het kindje eindelijk hebben kunnen inschrijven. Ik hoop dat de dronke opa hem naar het schooltje stuurt.

Dit zijn twee of drie van de verhalen en ervaringen die ik hier mee maak. Het spijt me dat het niet de gezelligste verhalen zijn, maar het leven bestaat niet alleen uit gezelligheid. Dit is de harde werkelijkheid!!!!
Ander onderwerp, veel vrolijker: CHRISTOPHER. Wat een mannetje, weer iets dat niet uit te leggen is. Hij ontwaakt in de morgen, ziet mij op staan om mijn kleren aan te trekken en er verschijnt een grote glimlach op zijn mooie gezichtje. Die glimlach verdwijnt gewoon werkelijkwaar niet meer van zijn gezicht. De hele dag is hij het gelukkigste mensje op aarde. Hij groeit echt flink, eet al geprakte appel en papaya. Het is wat dat betreft echt een vreetzakje, geen enkel probleem wat hij voorgeschoteld krijgt, hij eet het op! Het is echt een zaligheid, wonder, geluk om hem bij je te hebben.
Nog heel eventjes en ook mijn ouders, broertje, zijn vriendin, mijn oom en tante en mijn neefje kunnen van hem gaan genieten! Voor de bruiloft is haast alles al geregeld! Word mooi!
Verder heeft iedereen denk al wel het grote nieuws gehoord dat na Jeroentje ook Bart naar Nederland gaat. Ze laten me mooi zitten hier (geintje). Verstandige beslissing van ze. Ze doen het voor ´ons´ Bolivia, om hier weer terug te komen en te leven!!!

Dit was het eigenlijk nog lang niet, ik wilde nog veel meer vertellen maar dan word het wel heel lang. Maak nog steeds veel mee, doe veel, geniet veel en denk ook veel. Tussen Malem en mij is alles super rustig, we zijn gelukkig samen. Bij Malem beginnen nu toch wel de bruiloftkriebels te komen:)
Ik wil echt de groetjes doen aan iedereen in Nederland, ik denk veel aan iedereen, uit het oog is voor mij niet uit het hard. Bedankt voor de mailtjes die ik af en toe krijg.

Dikke dikke knuffel, Remy-Malem en Christopher.

p.s De vraag blijft: hoe kan er vrede zijn in de wereld als wij, de bewoners, geen vrede hebben met onszelf?