De laatste dagen in Zuid amerika- Cbba- Bolivia.

Owkej, daar gaan we weer, een nieuw stukje op mijn site, die tot mijn grote genoegen altijd heel veel bezocht word en leuke reacties van krijg, zelfs van personen waar ik het niet van verwacht, heel leuk allemaal!

Het volgende verhaal is een bijzondere in mijn ogen. Het waren mijn laatste twee weken in ´mijn´ Bolivia, en voor mjin gevoel moest ik nog wat doen, ik moest een projectje doen met de armere wijken van de stad. Het volgende is er uit gekomen:

Bij Malem thuis hebben we een grote schoonmaak gehouden, waarbij ook veel zakken kleding tevoorschijn gekomen is die nooit meer gebruikt werd, wat gaan we daar mee doen? We zijn in de wagen gestapt met 4-5 zakken propvol (goede), kledingstukken. Malem kwam op het grandioze idee om daarmee koers te zetten richting Zuiden! De achterstandswijken van Cochabamba. Langs de weg ernaartoe staan grote afvalcontainers waar we gestopt zijn, nog voor we de deuren open hadden stonden er mensen bij de wagen te vragen of we kleding kwamen dumpen. Ook kwam er een oude gehandicapte man aanlopen. Ik heb de kleding verdeeld onder de groep moeders, ze waren zo verschrikkelijk dankbaar, en zeiden ´ja´ we hebben ook kleine kindjes. Die kindjes liepen er ook rond, op blote voetjes rond de afvalbakken met een popje in de hand. Ze waren erg blij met wat er in de zakken zat, er zaten ook knuffeltjes bij!!!

Verder heb ik van Maria van Heijst in 2009 een bedrag mee gekregen om aan een goed doel te besteden. Daar is nooit iets van gekomen, maar kriebelde nu om iets mee te doen. Ook heeft Manon het vriendinnetje van mijn broertje, een bedrag aan me overhandigt uit naam van de Opa van Manon voor een goed doel!
Dit geld heb ik samengevoegd en een grote zak Knuffelbeertjes mee gekocht. Ik moest, moest, moest, nog voor ik naar Nederland af zou reizen een bezoek brengen aan mijn kindjes in het Zuiden. Op het schooltje waar ik zolang gewerkt heb. Samen met Malem hebben we de Micro gepakt en zijn vertrokken. In de wijk aangekomen kwamen ze me toegerend, Profesor Remy!!!!!!!! Ook vlogen ze meteen Malem om haar nek alsof ze haar al jaren kende (ze hadden haar nog nooit gezien). Wat een mooie kindjes, ze wisten zelfs nog (een half jaar later), dat mijn kindje Christopher heet!!!
We hebben 5 flessen frisdrank gekocht en heerlijke chocolade koekjes!! Laat het nu maar even feest zijn voor ze!
We zijn naar binnen gegaan, ik heb een praatje gehouden en toen zijn we één voor een met het uitdelen begonnen, elk kindje een knuffelbeer, een glas drinken en 3 koekjes! Die gezichtjes, die uitdsrukkingen van ware blijdschap. Ze waren gelukkig, ik denk dat we met de knuffelbeertjes de juiste keuze gemaakt hadden, en weet haast zeker dat 90% snachts in bed kruipt met het knuffeltje in de hand. (op het moment van uitdelen waren er meer dan 50 kindjes aanwezig, en ook voor kleinere broertjes of zusjes hebben we een knuffetje mee kunnen geven)!!
Het was ook voor mij persoonlijk een goed gevoel nog even bij de kindjes geweest te zijn! Dat moest gewoon.

Want ik zit nu achter mijn laptop, niet vanuit Cochabamba, niet vanuit Zuid Amerika, maar naar buiten kijkend, naar een herfstachtig Rosmalen.
JÁ, we zijn er, eergister aangekomen, na een reis van 40 uur, moe, lang. Reizen met een babytje is echt vermoeiend al heeft Christopher geen traantje gelaten tijdens de hele reis, ongelooflijk!!!! We hebben de hele reis geen oog dichtgedaan, zelfs in de hotelkamer in Lima Perú niet!
Was een geweldig weerzien met mijn familie, met mijn Opa Gerard, Oma Tineke en met Manon. Ben blij dat ze Christopher weer lekker kunnen knuffelen allemaal. Het is zo´n lekker menneke, zo mooi, lief, jullie gaan hem allemaal zien en vasthouden.

WE ZIJN ER, WENNEN; BIJKOMEN..........

Remy.